Os ultimos cristians

Pois si, finalmente o cristianismo esta practicamente extinguido.

As iglesias agora estan pechadas, derruidas ou convertidas en auditorios ou bibliotecas.

Era algo que se via vir, a igrexa non soubo adaptarse os novo tempos e atraer a xente e provocou que so os vellos fosen a eelas, ao morreren os vellos acabouse todo. A falta de curas era imporatatnte.

A todo isto o que mais axudou foi a separacion Igrexa- Estado por parte do desastroso goberno podemita do señor Iglesias no ano 2021.

Asi pois se os cristians eran perseguidos no ano 64 d,C, , agora son reclutados para que non se perda a relixion, que xa non e tal, sinon unha serie de documentos e cultura.

Agora a xente xa non  cree en nada, so creen na ciencia e nada mais.

Xa non  hai enterros tampouco, porque eso era un rito cristian que se perdou e cambiou pola incineracion.

Eu me acordo cando de pequeno iba a misa con miña abuela e todas as señoras rezaban e crian, agora xa non hai ese tipo de abuelas, ahora as abuelas xa non se xuntan para ir a misa, falan polo grupo de whatsapp sobre os cotilleos e esas cousas e punto.

A cidade do Vaticano xa non ten ningunha funcion adiministrativa relixiosa, e un mero lugar de viaxe e de visitas. Igual que a catedral de Santiago, na que no seu interior se atopa agora un gran auditorio, o maior a nivel estatal.

E todos os monumentos cristians que hai por Galicia, alguns foron salvados e son puntos turisticos, e outros foron derribados polo goberno.

Todo isto e normal, as relixions todas da historia estan destinadas a morrer, e estan destinadas a aparecer outras. Grandes exemplos os mayas e os aztecas.

Esperemps que o Señor noso Deus nos perdoe esta herexia.

A selva galega

Pois nos atopamos na Galicia do ano 2046, intentado buscar un deses animais tan pouco comuns chamados "vacas". A desaparicion e case extincion das vacas fixo que sexa moi dificil atopar estes animais.
Este problema se remonta a decada dos 20, cando os problemas coa cuota lactea e os problemas de subencions das granxas fixeron que os gandeiros sacrificasen os seus animais. Debido a isto Galicia tampouco ten campos xa, ahora e unha selva similar as tropicais pero chea de eucaliptos.
A pouca xente que vive xa en Galicia, debido a que non naceron nenos e os vellos morreron, e como as tribus que viamos no 2000 nas selvas ou en Africa, xa que falan unha lingua xa morta e extinguida.
Vacas non se atopan, pero koalas hainos a milleiros. Asi os animais autctonos foron desaparecendo e incorporandose outros.
Galicia e ahora unha selva, na que hai fafaris e visitas para ver os monumentos galegos entre eucaliptos e hedras.
A III Guerra Mundial  axudou moito a que Galicia morrese, xa que a xente viuse obrigada a fuxir cara paises mas adiantados. Foi ahi cando a ditadura podemita que sufre o pais, quitou unha ley na que obrigaba a plantar as antigas extensions agrigolas de Galicia para asi quitar beneficio economico para a subsistencia do estado e a colaboracion para a guerra mundial.
Os galegos que deciron quedarse viven da sua plantacion de subsistencia,  agrupados en aldeas perdidas nos montes, intentan con esperanza que non se perda a usa lingua e que algun dia Galicia volva ser o que foi.
Pero nada disto ten traza de cambiar, a pouca xente que queda en Galicia foxe por causas laborais e polo atarso que sufre a nazon, asi aquela estrofo do himno de Galicia escrito por Pondal vese cumprida, " os tempos son chegados dos bardos das edades, que as vosas vaguedades cumprido fin teran", e asi e, polo esquinazo que se nos deu agora estamos asi, pero cabe preguntarse si no 2046 Galicia esta asi, como estara noutros 30 anos??.
Ben sinxelo, non quedara absolutamente ninguen, e Galicia sera unicamente un terreo productivo de madeira para o enriquecemento do estado.
Unicamente nos queda berrar con flogos outra estrofa do homno e que asi Galicia nos escoite, pero que nos escoite xa no 2016, " DESPERTA DO TEU SONO, FOGAR DE BREOGAN".

As lavandeiras de Sillobre.

Dentro da cultura galega un gran oficio hoxe desaparecido era o das lavandeiras, que foi moi importante para a cultura porque esas mulleres quitaron adiante moitas familias e nas sus xuntanzas nos ríos crearon moitas pezas musicais e contos propios da nosa terra.

O meu interes polas lavandeiras desperta no ano 2014 cando en Sillobre se decide facer unha recreación do oficio das lavandeiras, xa que en Sillobre case todas as mulleres eran lavandeiras que lavaban para Pontedeume pero sobre todo para os señores e a marina de Ferrol.

Por exemplo, a miña tatarabuela lavaba para Pontedeume e iba os luns levar a roupa limpa e recoller a roupa sucia.

Transportaba a roupa nun carro de vaca sola.

En Sillobre dende o 2014, como dixen antes, vense facendo a recreación de ese oficio con todos os seus pasos e procesos.

Nun primeiro momento as mulleres ian coa roupa un carro tirado por vacas a Ares e Mugardos e antes de haber peirao en Perlío iase o Puntal para coller a lancha para ir a cidade.

Mais tarde comezariase a ir a Ferrol en lancha dende Perlío.

As lavandeiras facían as viaxes a Ferrol o Domingo, levando un cesto de roupa e percorrían as casas para as que lavaban, recollendo no cesto a roupa lixada e logo regrasaban co cesto na cabeza para a casa.

O día de lavar a roupa era o luns. A unha ou duas da maña as mulleres erguianse para lavar as pezas, axudadas cun candil alumaban o lavadoiro e lavaban a roupa con xabón, freganaba, batianan, torcianan e dabanlle contra as laxes. Despois poñíana a clareo tendendoa a sol nun campo e regandoa con auga durante ese día. A roupa pasaba alí a noite e un martes recollianse as pezas para facer a bogada que consistia en meter a roupa nunha tina de zinc poñendolle por riba unha sabana vella. Nun pote piñian a ferver agua con cinza e xabón e cando fervia un pouco se le botaba por riba.

Feito isto a roupa pasaba de novo por auga limpa e xabón e por un novo clareo. Mais tarde tendíana para secala no enxugadoiro que estaba formado por un conxunto de toxos que despois de cortados ían crecendo de forma que constituian unha especie de esfera sobre a que se tendían as pezas. Seco todo o tendal a lavandeira ia recollendo e doblando a roupa que posta no cesto no que a trouxera voltaba para a cidade.

Nun principio as viaxes eran os mercores pero se a roupa non estaba seca ían o domingo.

E curioso que os veciños de Sillobre, de Fene, Perlío e incluso Ferrol que recordan as lavandeiras se lembran de ver Sillobre branco nos campeiros polas roupas de este cor que estaban a secar e se vian dende lonxe.

As mulleres cobraban o seu traballo por cestos ou segundo o tamaño das pezas de roupa, pero era corrente que serviran durante moito tempo a mesma casa e enton sempre tiñan alguna retribucion a parte, ben en cartos ou en especies.

A tradición oral o redor do traballo das lavandeiras era enorme e aquí nos quedaron algunas pezas fermosas como esta que cantaban os mozos cando ian pola festa de San Miguel a Betanzos:

“Quedate con Dios Betanzos                                      “Lavandeira de Sillobre,

cas tuas Betanceiras,                                                     ai,garrida Lavandeira;

eu voume para Sillobre,                                               teño de ir a San Ramón,

xunto as miñas Lavandeiras”                                       lavaim-â miña monteira”

Na recreación faise todo este proceso salvo algunhas pequeñas diferenzas, a mulleres veñen en lancha dende Ferrol ata Perlío e a roupa a suben a Sillobre uns carros de cabalos xa que non hai vacas.

Asi que se chega a Sillobre, comezan a lavar toda a tarde cos distintos procesos e tenden a roupa a secar.
Vos deixo unhas fotos e uns videos.

Cartel das Lavandeiras 2015

O tañido das campás

Sin ocurrirseme nada  de que facer outra entrada quixen facer algo relacionado coa semana santa pero tampouco o atopei , e o venres santo ao non poder tocar as campás ocurrirseme facerlle un tributo a eses grandes instrumentos que sin falar, din moito cos seus diferentes toques.
Desde fai 4 anos eu son monaguillo en Sillobre, entre as miñas obrigas esta a de tocar as campas cos seus distintos toques cando sexa oportuno. Na miña familia case todos foron monaguillos, coñecidos como " Os de Remedios" esta meu tio Juan, que e o que mellor repicaba as campas sendo capaz de imitar "A Raspita" cas campas, miña abuela Pepucha que era a que facia a sinal dos mortos ata que entrei eu e o deixou por idade, meu tio Julio, meu pai, meu abuelo Luco. Son mos famosos aqui en Sillobre Os de Remedios  porque tocaban e tocan moi ben as campas.
Pero as campas non son un xoguete, cumpren unha obriga moi importante.
Actualmente se perderon moitos toques que na antiguedade servian para diversas labores e agora se toca so pa misa, pos enterros pas sinais dos mortos, para as visperas da festa, os repiques de procesions, ..

Cada toque e distinto e ten o seu significado:

-O repique de vispeas: Este toque faise as 12 do mediodia e as 9 da noite o vispera da festa do patron para anunciar as festas. Consiste en dar 10 toques ca campa grande e outros 10 ca campa pequena e logo empezas a tocar  as duas a vez repicando e subindo a intensidade e baixandoaa. Este toque e valido para os repiques das procesions

-O toque a "rebato": E un toque que na actualidade xa non se usa, a sua funcion era a de avisar os veciños para ir apagar o lume, cousa que era moi comun antes. Consiste en tocar as duas campas intensamente e alarmando.

-Toque para a misa do domingo: A sua funcion e a de avisar a xente para a misa. Antigamente constaba de dous toque, un as 12 en punto e outro as 12.15, na actualidade faise o das 12.15.
Consiste en tocar con toques seguidos a campa grande unhas 60 veces e o momento facer o mesmo coa pequena. Logo das un toque coas duas xuntas e repicas outras 60 veces. Repites o proceso sen repicar e das un toque coasduas as 12, de primeiro aviso, e dous toques se son as 12,15 de segundo aviso.

-Señal por un home defunto: Se cadra o toque mais imporatante na actualidade.Consiste en dar tres toques cas duas campas a vez (tam tam tam) cun espazo duns tres segundos. A continuacion se toca un toque ca campa grande e outro ca pequena sucesivamente  cando se vai o sonido, isto faise unhas 10 ou 15 veces, logo dobras, e dicir, sucedes rapidamente as duas campas, pequena grande pequena grande pequena. Ao rematar de dobrar das os tres toques cas duas que indican que e un home. Por un home se dobran tres veces e se dan 4 veces os tres toques que indican que e un home. unha vez que dobras a primeira vez o proceso e igual ata o final.

-Señal por unha muller defunta: E moi similar a do home, solo que para indicar que e muller hai que dar soamente dous 2  toques coas duas campas en vez de tres como para o home e dobrar soamente duas veces. Outra diferencia e que asi que das os dous primeiros toques iniciais tes que continuar coa campa pequena pero coas mesmas referencias.

-Toque para enterro: E un toque todavia vixente, que e o mesmo que para un cabodano e para o dia de defuntos. O dia de defuntos antigamente a campa tocaaba desde as 7 da maña ata o acto de animas, hoxe en dia soamente toca a tarde de defuntos. Este toque consiste en dar toques alternativos coas campas cando se difumina o sonido. Se e un home comezas coa graande e se e muller coa pequena.
Asi que desde o campanario ves pasar o enterro para o cemiterio paras de tocar e finalizas dobrando.
Se e un cabodano dobras 15 minutos antes de comenzar o funeral.

Toque por un neno ou nena defunta: E un toque perdido hoxe en dia xa que non morren nenos pero moi comun antigamente.
Tamen lle chaman o toque de anxeliño e consistia en indicar se era neno ou nena como unha señal normal dous ou tres toques dependendo, e logo repicar e finalizar indicando que era.

-Toque de dar as doce: Conta o meu tio Julio que gracias a el se libraba das tarefas do campo e de estar na escola, xa que tiña que ir tocar.
Na parroquia case ninguen tiña reloxo e a campa indicaba que habia uqe deixar os traballos de labranza para facer o xantar. O monaguillo informabase da hora mirando dende o campanario hacia a punta do Martelo no Arsenal Militar de Ferrol donde disparaban o "cañonazo" as 12.00. Se estaba o vento nordes o son do cañonazo chegaba ao campanario un minuto e medio despois do disparp, pero o fume indicaba as 12 en punto.
E un toque que se perdeu loxicamente.

-Toque de rosario: Servia para chamar a xente a rezar o rosario e consistia en tocar unha campa soa.

Estes son alguns dos toques que habia dos que xa poucos se conserban.

Pero o interesante mundo das campas non remata aqui, compre saber que por exemplo o dia de venres santo e sabado santo as campas non poder tocar nasa abosolutamente, xa que estan de loito pola morte do señor. Nese tempo se toca a carraca, un instrumento de madeira que fai un ruido. O sabado santo no momento en que se canta o gloria ou se reza, as campas comezan a repicar ata finalizar o gloria, indicando a ressurecion.

Por outro lado as campas gardan na sua fundicion historia, estas concretamente comeezan a sua historia  o 2 de febreiro de 1877, que e o dia que se funde a campa grande en Mondoñedo, esta campa mide 81cms de exterior e 65cms de interior e pesa unhas 700 toneladas. A campa ten gravada o ano de 1877 e a sua chegada a Sillobre foi curiosa, o cura don Arturo Montes firma co campanero maior de Mondoñedo, Antonio Blanco Palacios a fundicion da campa e a usa posta na ponte de Xuvia, asi que a campa veu en barco ata Xubia e chega a Sillobre en carro tirado por vacas.
Asi pois a campa pequena se funde en 1886, e ten tamen a inscripcion e  se firma o mesmo acordo.

O 12 de setembro de 2015, por desexo de meu tio Julio, a Sociedade Agarimo en colaboracion coa igrexa celebra un curso de campas, no que eu e mais meu tio Julio enseñamos aos rapaces e os maiores eses toques perdidos . Nesta actividade todo o mundo fixo a sua practica e todo o mundo disfrutou.

Foi un dia moi falado e moi comentado na prensa e na comarca tendo repercusions en Mondoñedo, onde o amigo Valentin Insua Palacios, que o ultimo campanero de Galicia e o Campanero Maypr da Catedral de Mondoñedo, nos pediu a nosa colaboracion para facer ese curso na catedral de Mondoñedo este veran.

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/ferrol/fene/2015/09/12/sillobre-rescata-olvido-toques-campana-tiempo/00031442060352951485381.htm

Valentin ten o privilexio de tocar a "Paula" unha campa de 2500kg  que estubo presente na morte do mariscal Pardp de Cela. A funcion de Valentin e distinta a miña, el non pode sair da catedral, xa que ten mais de 30 campas ao seu cargo,e cada unha toca o seu toque e a usa hora. Pola cal e un traballo escravo e que compre de moitos conocimentos.

En resumo, tocas as campas e un arte, moitos non as entenden nin saber diferenciar os toques, pero cando realmente sabes o que toca a campa e como se te estivera falando, por iso e unha pena que se perdan os toques e que as campas non toquen, porque onde non tocan as campas parece que non hai vida.